Ο άγνωρος δεσμός Για τη μεταβίβαση στην ψυχανάλυση

Ναι. δεν είμαι από δω. είμαι μετανάστρια. ψυχα- ναλύτρια. γυναίκα, γριά, λευκή, κακότροπη, είμαι υπέρ, είμαι κατά, είμαι Ελληνίδα. Γαλλίδα από το 1981. πολύγλωσση, απηυδισμένη από τις τόσες παράλογες ερωτήσεις, στις οποίες απαντώ με το ρήμα: είμαι. […] Δυο μορφές ύπαρξης. Η μια οριστική, η άλλη μεταβατική. Και στα ελληνικά, πώς είναι άραγε; Ωστόσο. η παρατεταμένη χρήση του «είμαι» σημαδεύει, επηρεάζει, παρέχει σταθερότητα μέσα στο παράλογο. Το «Είμαι Ελληνίδα» με επηρέασε για πάντα. Αλλά δεν το ήξερα.
Οι κοινωνίες μας πνίγονται από έλλειψη ουτοπιών και η ψυχανάλυση ακολουθεί κατά πόδας. Δίχως ουτοπία, η επιθυμία μαραίνεται. Η ουτοπία δεν είναι ούτε ένα καταχρηστικό υπερεγώ, ούτε προάγγελος τρομοκρατίας όταν δεν προέρχεται από κάποια ανώτερη βαθμίδα. Δεν λογοκρίνει. Είναι κίνητρο, ποίηση, πρόσκληση σε ταξίδι, ανάσα , η φωνή του νομάδα που καλεί το παιδί όταν κάποιοι το κρατούν δέσμιο. Χωρίς φωτεινές χίμαιρες, εκατό χρόνια μετά την ανακάλυψή της. η ψυχανάλυση δεν θα μπορεί να μεταδοθεί και να επιβιώσει παρά μόνο υπό την αιγίδα μιας θανατηφόρας επανάληψης ή αλλιώς θα καταλήξει σε φάμπρικα κλώνων των πιο λαμπρών, των πιο τρελών, των πιο ευρηματικών δασκάλων που θα έχουν ξεπουλήσει την ιδιοφυία τους για να αποκτήσουν απογόνους τεχνοκράτες.