Τρομοκράτες

Δεν ξέρω αν είναι «καλό» ή «κακό» το βιβλίο. Δεν ξέρω αν είναι τρυφερό ή σκληρό. Αν είναι εκδικητικό ή όχι. Δεν ξέρω πόσο θα αγαπηθεί. Ξέρω σίγουρα ότι θα μισηθεί. Κι αυτό είναι μέσα στις αρχικές μου προθέσεις. Θα μισηθεί από πολλούς Από φυσικούς εχθρούς αλλά κι από «φίλους» που δεν αντέχουν την αλήθεια. Γι’ αυτούς εξάλλου το έγραψα. Άσχετα αν το αφιερώνω σ’ αυτούς που αγαπάω. Άσχετα αν κινδυνεύω να ξαναπληρώσω γι’ αυτό μου το «θράσος». Όχι, ευτυχώς, δεν «έβαλα μυαλό». Επιμένω στο (παράνομο;) δικαίωμά μου, να μιλώ και να γράφω μ’ ελεύθερη συνείδηση.
…Και βέβαια η ομοιότητα με χαρακτήρες και καταστάσεις, δεν είναι καθόλου τυχαία. (Υποθέτω πως πολλά από τα χίλια πραγματικά πρόσωπα που θ’ αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στις σελίδες μας, θα πουν: για όλους τους άλλους καλά, εμένα όμως με αδικεί). Ας μου καταλογιστεί ότι κάπου κάνω λάθος στις κρίσεις μου. Μπορεί. Όμως για ένα πράγμα έχω τη συνείδησή μου ήσυχη: έγραψα με πάθος, αλλά χωρίς εμπάθεια. Έγραψα με σχεδόν μαζοχιστική ειλικρίνεια. Κι εγώ κι η Ισαβέλλα.