Η κυρία τραγουδάει τα μπλουζ

Δεν επιτρέπεται να' χω πονόδοντο, δεν επιτρέπεται να 'χω τρακ, δεν μπορώ να
ξεράσω, να με πιάσει αναγούλα, δεν επιτρέπεται να 'χω γρίπη ή πονόλαιμο.
Οφείλω να βγαίνω και να 'μαι στις ομορφιές μου, να τραγουδάω καλά και να
χαμογελάω, γιατί αλλιώς αλίμονό μου. Γιατί; Είμαι η Μπίλλυ Χόλιντεϋ και έχω
περάσει πολλά. [...]
Μου 'χουνε πει πως κανείς δεν λέει την λέξη «πείνα» σε τραγούδι όπως εγώ. Ούτε
τη λέξη «αγάπη».
Ίσως και να 'ναι γιατί θυμάμαι τί σημαίνουν τούτες οι λέξεις. Ίσως γιατί
είμαι τόσο περήφανη ώστε να θέλω να θυμάμαι τη Βαλτιμόρη και το Ουέλφερ
Άιλαντ, το Ίδρυμα Καθολικών και το δικαστήριο Τζέφφερσον Μάρκετ, τον σερίφη
μπροστά απ' το σπίτι μας στο Χάρλεμ και τις πόλεις απ' τη μια άκρη της χώρας
στην άλλη όπου γέμισα χτυπήματα και ουλές, στη Φιλαδέλφεια και στο
Ώλντερσον, στο Χόλλυγουντ και στο Σαν Φρανσίσκο ? κάθε γωνιά, πανάθεμά την.
Όλες οι Κάντιλακ και οι μινκ γούνες ? και είχα πολλές στη ζωή μου ? δεν
μπορούν να με κάνουν να τα ξεχάσω. Και σε όλα αυτά τα μέρη , κι απ' όλο αυτό τον
κόσμο, ό,τι έμαθα τα λένε τούτες οι δυο λέξεις. Πρέπει να 'χεις φαΐ να φας, πρέπει
να 'χεις λίγη αγάπη στη ζωή για να ανεχτείς του καθενός το συναξάρισμα για το
πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι σωστά.
Αυτό που είμαι κι αυτό που θέλω απ' τη ζωή, σ' αυτά τα λόγια κλείνεται.

« Η μαμά και ο μπαμπάς ήταν ακόμη παιδιά όταν παντρευτήκανε. Αυτός 18 χρονών εκείνη 16 κι εγώ τριών». Με αυτή τη φράση ανοίγει το βιβλίο. Η Μπίλλυ Χολιντέυ (1915-1959) μεγάλωσε στα γκέτο, τα πορνεία και το ανομορφωτήρια της μαύρης Αμερικής. Στην αυτοβιογραφία της σε μια γλώσσα σκληρή και χωρίς συναισθηματισμούς, καταγράφει την περιπετειώδη ζωή της, τις ιστορίες της με τους άντρες, την ανέλιξή της στο χώρο της μουσικής καθώς και τα προβλήματά της με τα ναρκωτικά, τις φυλακίσεις και το κυνηγητό της αστυνομίας που την κατέστρεψε. Η Μπίλλυ Χολιντέυ, με το καταπληκτικό μέταλλο της φωνής της, την ειδική άρθρωση τον αργόσυρτο ρυθμό και τον μοναδικό τρόπο ερμηνείας της επηρέασε πολύ το στυλ μουσικών τις τζαζ. Συνεργάστηκε με μουσικούς σαν τους Benny Goodman Johny Hodges, Ben Webster, Roy Eldridge, συμμετείχε στις ορχήστρες του Count Basie και του Artie Shaw, έπαιξε με τον Lester Young, τον Buck Clayton, τον Charlie Shavers, τον Oscar Peterson κ.α.

Το βιβλίο μιλάει γενικότερα για το τι σημαίνει να΄ είσαι φτωχός και μαύρος στην Αμερική, για το πως φτιαχνόταν η μουσική της τζαζ στις δεκαετίες ΄30-΄40 -κλαμπ, περιοδείες ηχογραφήσεις, εταιρείες, κτλ.- καθώς και για τον τρόπο που μια « αρρωστημένα διεφθαρμένη κοινωνία κυνήγησε αυτή τη μεγαλοφυΐα της τζαζ σ’ ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο απ’ όπου δεν υπήρχε διαφυγή».


Την έκδοση συμπληρώνουν μια αναλυτική δισκογραφία απ’ τον Albert McCarthy καθώς και 31 φωτογαφίες.