Κούκλες και παιχνίδια

Το «Κούκλες και παιχνίδια» είναι μια παιγνιώδης αλλά και σοβαρή ανθολογία δοκιμίων μεγάλων ποιητών, συγγραφέων και δοκιμιογράφων σχετικών με το θέμα. Πλούταρχος, Κλάιστ, Μπωντλαίρ, Τσέστερτον, Ρίλκε, Βάλτερ Μπενγιαμίν, Ουμπέρτο Έκο: κείμενα φιλοσοφικά, ποιητικά, παιγνιώδη και αντικομφορμιστικά.



Πλούταρχος, Τα παιχνίδια του Αλκιβιάδη (μτφρ. Παντελή Μπουκάλα)

Heinrich von Kleist, Οι Μαριονέτες (μτφρ. Τζένη Μαστοράκη)

Charles Baudelaire, Η ηθική των παιχνιδιών (μτφρ. Στέλλα Γ. Νικολούδη)

Gilbert Keith Chesterton, Το τρομακτικό παιχνιδάκι (μτφρ. Γαβριιήλ Νικολάου Πεντζίκης)

Rainer Maria Rilke, Κούκλες - Για τις κέρινες κούκλες της Λόττε Πρίτσελ (μτφρ. Στέλλα Γ. Νικολούδη)

Walter Benjamin, Παλιά παιχνίδια και Ρωσικά παιχνίδια (μτφρ. Ελένη Βαροπούλου)

Umberto Eco, Γράμμα στο γιο μου (μτφρ. Αλόη Σιδέρη)



"Το παιχνίδι είναι η πρώτη μύηση του παιδιού στην τέχνη ή μάλλον το πρώτο απτό δείγμα τέχνης…"

"Υπάρχουν γονείς που δεν θέλουν να προσφέρουν ποτέ παιχνίδια. Πρόκειται για άτομα σοβαρά, υπερβολικά σοβαρά, που δεν έχουν μελετήσει τη φύση, και που γενικά κάνουν δυστυχισμένους όλους όσοι τους περιβάλλουν. Δεν ξέρω γιατί φαντάζομαι ότι βρομάνε προτεσταντισμό. Δεν γνωρίζουν ούτε επιτρέπουν την ύπαρξη ποιητικών τρόπων για να περνάει κανείς τον καιρό του. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θά 'διναν ευχαρίστως ένα κατοστάρικο σ' έναν φτωχό προκειμένου να μπουκωθεί με ψωμί, θα του αρνιόντουσαν όμως σίγουρα δυο δεκάρες για να τις ξοδέψει διασκεδάζοντας σε κάποιο καπηλειό. Όταν σκέφτομαι μια ορισμένη τάξη υπερ-λογικών και αντι-ποιητικών ανθρώπων από τους οποίους έχω τόσο υποφέρει, νιώθω πάντοτε ένα μίσος να τσιμπάει και να ερεθίζει τα νεύρα μου."

ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ

"Τα όπλα, ακριβώς όπως κάθε άλλη περιπέτεια ή τέχνη του ανθρώπου, έχουν δύο όψεις, αναλόγως αν τα επικαλούμεθα για να επιφέρουμε ή για να αψηφήσουμε το κακό. Έχουν επίσης, τα όπλα, ένα στοιχείο αληθινής ποίησης καθώς κι ένα στοιχείο ρεαλιστικής και κατά συνέπειαν απωθητικής πρόζας. Το συμβολικό σπαθί και τόξο του παιδιού είναι απλώς η ποίηση δίχως την πρόζα· το Καλό δίχως το Πονηρό."

ΤΣΕΣΤΕΡΤΟΝ

"Μεγάλη θαρρετή ψυχή που φωλιάζεις μέσα στο ξύλινο αλογάκι, εσύ που λικνίζεις πάνω σε κύματα φανταστικά την καρδιά του μικρού αγοριού, που αναστατώνεις τον αέρα του παιδικού δωματίου, και τον κάνεις να μοιάζει σαν να πνέει πάνω από τα πλέον ένδοξα πεδία μάχης της γης, περήφανη, αξιόπιστη, σχεδόν αόρατη ψυχή. Πώς τράνταξες τους τοίχους, τα παραθυρόφυλλα και τους καθημερινούς ορίζοντες, σαν ν' απειλούσαν ήδη οι θύελλες του μέλλοντος εκείνες τις εντελώς προσωρινές συμβάσεις, οι οποίες έμοιαζαν τόσο αξεπέραστες μέσα στη στασιμότητα των μακρόσυρτων απογευμάτων. Αχ πώς, εσύ ψυχή μέσα στο ξύλινο αλογάκι, άρπαζες κάποιον και τον μετέφερες πέρα εκεί στη σφαίρα του ακάθεκτου ηρωικού, όπου κανείς βουλιάζει φλογερά και ένδοξα με το πιο τρομερό ανακάτεμα στα μαλλιά του."

ΡΙΛΚΕ