Παγκόσμιες Ενωμένες Πολιτείες : Αθανάτων θνητών κόσμος

ΣύνΘεοι! Μη διστάζετε, ο οβολός είναι άχρηστος στην τσέπη. Ξοδέψτε τον!

Αναζητήστε ένα παιδί, χαρίστε του ένα γλύκισμα? νιώστε την ευγνωμοσύνη στα αθώα μάτια. Ψάξτε το απλωμένο χέρι στην άκρη του δρόμου? κλείστε με ένα νόμισμα την επιθυμία του να είναι ανοικτό. Αφήστε στο δάπεδο λίγα λεπτά, ως Έρμαιον? κάποιος χαμηλοθώρης θα νιώσει τυχερός και θα χαμογελάσει. Αναλώστε από το περίσσευμα, δανειστείτε από το υστέρημα, πολλοί έχουν ανάγκη. Νιώστε την ξεχασμένη χαρά της δωρεάς. Για να ελπίζομε σε καλύτερο αύριο πρέπει να τα δίνομε όλα στο παρόν!

Ξαποστάστε στην άκρη της Αγοράς, στοχαστείτε την πολυφωνία της Ζωής. Είναι το «βροτόν έθνος», με τα κοινά πάθη. Ο Κόσμος. Θαυμάστε και σεβαστείτε Τον! Το Αξίζει...

Οι λόγοι μας στοχεύουν ενάντια στην αλληλοφθονία. Σήμερα, η Γης κινδυνεύει από Θρησκείες και Εθνικισμούς. Γι’ αυτό τους γκρεμίζομε με λογικούς συνειρμούς και χτίζομε τον ελεύθερο, Ενωμένο και Ηθικό Κόσμο. Πολύ παλιά, υπήρχαν οι πόλεις-κράτη? ενώθηκαν και έγινε η Ελλάδα. Η «Ουτοπία», μετά από πεντακόσια χρόνια, πρέπει ν’ αποκτήσει τόπο και όνομα. Σήμερα, με τη συνδρομή Επιστήμης, Δικαιοσύνης και Νέου Δεκαλόγου, μπορεί και πρέπει να χτιστεί πάνω στη Γη ο Εντόπιος Όλβος.

Η «σιγή της σοφίας», που υπομένει και σιωπά, είναι μια στείρα αντίληψη, μια παθητική στάση. Μόλις πάψομε να ονειρευόμαστε και ν’ αγωνιζόμαστε είμαστε ήδη νεκροί. Δραπετεύστε από τη Συνήθεια κι ελάτε να ξαναδούμε τον Κόσμο με αισιόδοξη διάθεση. Διότι οι Θεάνθρωποι μπορούν «τα πάντα», αλλά Τους πρέπει μόνον το Ωραίο...



«Αν ήμουν βασιλιάς, στου πλάτανου τον ίσκιο θα καθόμουν

και σαν πατέρας τα παράπονα θα γρίκουν του λαού μου,

δίκια τη λευτεριά και το ψωμί μοιράζοντας στο πλήθος...

Κύρη, με καλοσύνη μίλησε στο αγαπημένο πλήθος?

κράτα τη μάνητα σαν άρχοντας, και βάλε με το νου σου

ψυχή πως έχει κι ο λαός, Θεός κι αυτός, μα δεν το ξέρει!»

(Ν. Καζαντζάκη - ΟΔΥΣΣΕΙΑ, Α, στ. 246-248, και 369-371)