Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες 2

O μικρός Nικόλας ξαναχτυπά!
Tο γέλιο συνεχίζεται: Οι σκανταλιές της πιο απίθανης τρελοπαρέας σε σαράντα πέντε νέες απολαυστικές περιπέτειες, με το ανεπανάληπτο χιούμορ του Pενέ Γκοσινί και τα μοναδικά σκίτσα του Zαν Zακ Σενπέ.

Τα παιδιά ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και οι μεγάλοι ξαναθυμούνται δικές τους αγαπημένες ιστορίες, σ’ ένα λογοτεχνικό θησαυρό για όλες τις ηλικίες, γιατί κατά βάθος όλοι κρύβουμε ένα μικρό Νικόλα μέσα μας.

...Η μαμά μού είπε να τη βοηθήσω να σπρώξει τα έπιπλα για να σηκώσουμε τα χαλιά. Αυτή ήταν μια τρομερά δύσκολη δουλειά, και την κάναμε πολύ καλά, αν και έσπασα το μπλε βάζο που ήταν πάνω στον μπουφέ, αλλά αυτό δεν πειράζει γιατί έχουμε κι άλλα βάζα που δεν τα έχω σπάσει ακόμα.

Πρόλογος

Mετά τη δημοσίευση του Μικρού Νικόλα σε νέες περιπέτειες, τον Οκτώβρη του 2004 στη Γαλλία, σαράντα πέντε ακόμη ιστορίες, ανέκδοτες, περίμεναν τη σειρά τους, να έρθουν στο προσκήνιο.
Οι ιστορίες αυτές, που κυκλοφόρησαν από το 1959 ως το 1965 στο Sud Ouest Dimanche και στο Pilote, είναι έτοιμες πια ν΄ αναδυθούν από τη σκιά των αρχείων του πατέρα μου, να ξαναζωντανέψουν, χαρίζοντας και πάλι χαρά στους αναγνώστες τους.
Για άλλη μια φορά, ο διάσημος πλέον μπόμπιρας και η απίστευτη παρέα του θα μας μυήσουν στη δροσερή και κεφάτη καθημερινότητά τους… Και για άλλη μια φορά, οι δημιουργοί του μικρού Νικόλα θα μας καταπλήξουν ξεδιπλώνοντας μπροστά στα μάτια μας απίστευτες περιπέτειες και διασκεδαστικές σκανταλιές της πιο τρυφερής κι ευφάνταστης ηλικίας. Ορίστε κάποια παραδείγματα, που θα σας… ανοίξουν την όρεξη!
Θα παρακολουθήσουμε τα παιδιά να διαφθείρουν (επιτέλους!) τον Ανιάν, να εξεγείρονται μαζικά απέναντι σε κάποια άδικη απόφαση του Σουπιά, θα δούμε τον Κλοτέρ να σημειώνει εντυπωσιακές προόδους και να μην είναι πια ο τελευταίος της τάξης, αλλά ο προτελευταίος, τη γιαγιά να κάνει τη νέα δυναμική της εμφάνιση. Θα συνοδεύσουμε επίσης το Νικόλα στο κουρείο, στην πισίνα και σ’ ένα εργοστάσιο σοκολάτας.
Ο Νικόλας, ο Αλσέστ, ο Ρούφους, ο Εντ, ο Ζοφρουά κι όλη η παρέα, θα μας περιφέρουν από την αυλή του σχολείου στην αλάνα και στο πάρκο, μαγεύοντάς μας με την αστείρευτη ευρηματικότητά τους, χαρίζοντάς μας τη μία έκπληξη μετά την άλλη.
Με δυο λόγια… θα μεταφερθούμε ξανά, χάρη στην υπέροχη αλχημεία του παιδικού λόγου του Γκοσινί και των ποιητικών κι αστείων σκίτσων του Σενπέ, στο μαγικό κόσμο του μικρού Νικόλα! Όλες οι ιστορίες, δροσερές, τρυφερές, διασκεδαστικές, συχνά συγκινητικές, μας ξαναγυρίζουν στην ευτυχισμένη κι ανέμελη εποχή των παιδικών μας χρόνων. Κι όσοι ανήκουν σ’ εκείνους που θυμούνται ακόμα, θα εκτιμήσουν την απουσία στο βιβλίο οποιασδήποτε νοσταλγίας.
Ο μικρός Νικόλας, που μπήκε στη ζωή μας πριν από πενήντα περίπου χρόνια, συνεχίζει να γοητεύει όλες τις γενιές. Διόλου παράξενο, μιας και είναι γέννημα θρέμμα της φιλίας δυο μεγάλων δημιουργών, δυο ιερών τεράτων που αποφάσισαν να ξαναζωντανέψουν τις παιδικές τους μνήμες.
Οι απολαυστικές ιστορίες του Νικόλα μαγεύουν τους αναγνώστες, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Ποιος λέει άραγε πρώτος στον άλλο: «Διάβασέ το, είναι υπέροχο!» Ο ενήλικας ή το παιδί; Ο πατέρας ή ο γιος; Η γιαγιά ή η εγγονή; Όλα είναι πιθανά… Tο μόνο σίγουρο είναι πως ο καθένας με τον τρόπο του ενθουσιάζεται ανακαλύπτοντας το μικρό Νικόλα!
Ο καμβάς πάνω στον οποίο ξετυλίγονται οι ιστορίες είναι ρεαλιστικός, ωστόσο, κατά βάθος, ο πατέρας μου και ο Ζαν Ζακ Σενπέ περιγράφουν έναν ονειρικό κόσμο όπου τα παιδιά ξεγυμνώνουν με το διεισδυτικό, ειρωνικό αλλά και τρυφερό τους βλέμμα τους μεγάλους κι όπου οι ενήλικες λύνουν με τρόπο ανώριμο τα σοβαροφανή τους προβλήματα!
Η συνταγή είναι επιτυχημένη γιατί καθρεφτίζει διαχρονικές αλήθειες: ποιο παιδί δεν περιεργάστηκε κάποτε τους γονείς του αμφισβητώντας βαθιά μέσα του το σωστό των πράξεών τους; Ποιος ενήλικας δεν ευχήθηκε να ξαναγίνει παιδί ανακτώντας πάλι το δικαίωμα να παίζει ξύλο με το γείτονά του ή να φτιάχνει σαΐτες από χαρτί στο χώρο της δουλειάς του;
Ο Νικόλας είναι σταρ και ως σταρ αξίζει ιδιαίτερης αντιμετώπισης! Γι’ αυτό λοιπόν, ο Ζαν Ζακ Σενπέ έπιασε πάλι την πένα του και εικονογράφησε δέκα περίπου ιστορίες του πατέρα μου, που δεν είχαν εικονογραφηθεί την εποχή της δημοσίευσής τους.
Άραγε, οι νέες αυτές περιπέτειες του μικρού Νικόλα, που σας παρουσιάζουμε σήμερα, να σημαίνουν και το κλείσιμο της αυλαίας; Το τέλος της παράστασης; Ίσως ναι, ίσως όχι… Μόνο η αστείρευτη φαντασία των δημιουργών γνωρίζει την απάντηση!
Αν ο μικρός Νικόλας εμφανιζόταν σε κάποια θεατρική παράσταση, οι θεατές θα χειροκροτούσαν τόσο πολύ ώστε το αγοράκι θα ήταν υποχρεωμένο, μετά το κλείσιμο της αυλαίας, να επιστρέψει στη σκηνή για ένα δεύτερο χαιρετισμό.
Ε, λοιπόν… ο δεύτερος αυτός χαιρετισμός είναι το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας!

Άννα Γκοσινί

Εισαγωγικό σημείωμα για την ελληνική έκδοση

Όταν μου ζήτησαν πριν από δύο χρόνια να μεταφράσω το Mικρό Nικόλα σε νέες περιπέτειες, η έκπληξή μου ήταν μεγάλη. O θάνατος του Γκοσινί με είχε οδηγήσει στο βιαστικό και λανθασμένο συμπέρασμα πως δε θα υπήρχαν πια άλλες περιπλανήσεις στον κόσμο του υπέροχου αυτού πιτσιρικά. H χαρά μου ήταν απίστευτη, λοιπόν, μαθαίνοντας πως η κόρη του δημιουργού, Άννα Γκοσινί, είχε συγκεντρώσει σ’ ένα βιβλίο ογδόντα ανέκδοτες περιπέτειες του μικρού ήρωα εικονογραφημένες από το συνοδοιπόρο του πατέρα της, Zαν Zακ Σενπέ. Tην πρώτη αυτή έκπληξη, ωστόσο, ακολούθησε μια δεύτερη: ένας δεύτερος τόμος με σαράντα πέντε νέες περιπέτειες του μικρού Nικόλα! Ένιωσα όπως όταν ζεις την τελευταία μέρα κάποιων υπέροχων διακοπών και ξαφνικά μαθαίνεις πως σου χαρίζουν μια παράταση! Tαξίδεψα, λοιπόν, και πάλι με τις δροσερές, χαριτωμένες και τόσο βαθιά αληθινές ιστορίες του απίστευτου μπόμπιρα. Eλπίζω να τις απολαύσετε όσο τις απόλαυσα κι εγώ κι εύχομαι –ποτέ δεν ξέρεις!– να υπάρξουν κι άλλες εκπλήξεις ώστε ο Nικόλας να συνεχίσει να ομορφαίνει τη ζωή μας με το χιούμορ του, την ευφυΐα και τον αυθορμητισμό του...

Mελίνα Kαρακώστα

Διαβάστε μια...περιπέτεια από το καινούργιο βιβλίο

Ο Σουπιάς σιχαίνεται τα παγωτά

Σήμερα, όταν βγήκαμε για διάλειμμα, ακούσαμε ένα καμπανάκι να χτυπάει στο δρόμο, ντιγκ, ντιγκ. Τρέξαμε τότε όλοι στα κάγκελα, γιατί ανάμεσα στην αυλή και το δρόμο υπάρχουν κάγκελα και πάνω στα κάγκελα έχουν βάλει μεγάλα μαύρα πλέγματα, για να μη βλέπει ο κόσμος που περνάει απέξω τι κάνουμε. Σκαρφαλώσαμε, λοιπόν, όλοι στα κάγκελα και είδαμε έναν παγωτατζή με ένα άσπρο καροτσάκι.

―Ε! είπε ο Ζοφρουά. Πόσο κάνουν τα παγωτά σας;

―Έχω απλό χωνάκι, χωνάκι με δυο μπάλες, με τρεις, μικρό κυπελλάκι και μεγάλο κυπελλάκι, απάντησε ο παγωτατζής.
Κι όταν μας είπε πόσο έκαναν, ο Ρούφους ρώτησε πόσο έκανε το χωνάκι με τη μισή μπάλα. Αλλά δεν προλάβαμε να ακούσουμε την απάντηση, επειδή έφτασε τρέχοντας ο Σουπιάς, ο επιστάτης μας.

―Κατεβείτε αμέσως από τα κάγκελα! φώναξε ο Σουπιάς. Ξέρετε πολύ καλά πως απαγορεύεται να σκαρφαλώνετε εκεί πάνω.
Τότε ο Κλοτέρ –μα τι χαζός που είναι!– του εξήγησε πως πίσω από τα κάγκελα ήταν ένας παγωτατζής.

―Ένας παγωτατζής; είπε ο Σουπιάς. Απαγορεύεται να τρώτε παγωτά στο σχολείο. Αν οι γονείς σας το επιτρέπουν, μπορείτε ν’ αγοράζετε όσα παγωτά θέλετε, όταν σχολάτε, εδώ μέσα όμως απαγορεύεται. Το καταλάβατε;
Ντιγκ, ντιγκ, έκανε το καμπανάκι του παγωτατζή, στο δρόμο. Τότε ο Σουπιάς σκαρφάλωσε στα κάγκελα και είπε στον παγωτατζή να φύγει.

―Μπα, τι μας λέτε! ακούσαμε τον παγωτατζή να λέει. Αν θέλω να μείνω, θα μείνω! Με ποιο δικαίωμα μου λέτε να φύγω; Ποιος νομίζετε ότι είστε;

―Για τελευταία φορά, σας λέω να φύγετε! φώναξε ο Σουπιάς.

―Κι αν δε φύγω, ρώτησε ο παγωτατζής, τι θα μου κάνεις; Θα με κλείσεις φυλακή; Σιγά μη φοβηθώ εγώ έναν επιστάτη!
Ο Σουπιάς κατέβηκε από τα κάγκελα. Ήταν κατακόκκινος και πολύ θυμωμένος.

―Κοιτάξτε με όλοι καλά στα μάτια, μας είπε ο Σουπιάς. Δε θα το ξαναπώ δεύτερη φορά. Απαγορεύεται αυστηρά να σκαρφαλώνετε στα κάγκελα και να τρώτε παγωτά στο διάλειμμα! Το έχει πει ο κύριος διευθυντής. Αν πιάσω κανέναν να μην υπακούει, θα το πληρώσει ακριβά! Ο νοών νοείτω! Και τώρα, πηγαίνετε να παίξετε αλλού.
Κι ο Σουπιάς άρχισε να περπατάει πάνω κάτω, δίπλα στα κάγκελα κι απέξω ακουγόταν, κάθε τόσο, το ντιγκ ντιγκ κι ο παγωτατζής που φώναζε: «Εδώ τα ωραία παγωτά! Κρέμα, σοκολάτα, φιστίκι, φράουλα! Εδώ τα ωραία παγωτά!» κι αυτό έκανε το Σουπιά να θυμώνει ακόμα πιο πολύ. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κανέναν να σιχαίνεται τόσο πολύ τα παγωτά.

―Εντάξει, είπε ο Εντ, τελικά δεν έχω και τόση όρεξη να φάω παγωτό.

―Εγώ έχω, είπε ο Αλσέστ. Το παγωτό έχει τρομερή γεύση!
Αναστέναξε βαθιά κι άρχισε να τρώει μια δεύτερη φέτα με τυρί.

―Κι έπειτα, τα παγωτά είναι πολύ ακριβά, μπήκε στην κουβέντα ο Ιωακείμ. Εγώ δεν έχω αρκετά λεφτά για ν’ αγοράσω χωνάκι.

―Εγώ μπορώ ν’ αγοράσω τέσσερα χωνάκια, πετάχτηκε ο Ζοφρουά. Και μάλιστα με δυο μπάλες το καθένα.

―Τέλεια! είπε ο Μεξάν. Τότε είμαστε εντάξει!

―Τι είμαστε εντάξει; ρώτησε ο Ζοφρουά.

―Με τα παγωτά, απάντησε ο Μεξάν. Αφού μπορείς ν’ αγοράσεις τέσσερα, θα πάρεις ένα για σένα, ένα για μένα, που είμαι ο καλύτερός σου φίλος και τα δυο άλλα μπορούμε να τα φάμε στο δεύτερο διάλειμμα.

―Μπα! έκανε ο Ιωακείμ. Και γιατί να μη φάω κι εγώ παγωτό; Κι εγώ είμαι ο καλύτερος φίλος του Ζοφρουά.

―Όχι, κύριε, είπα εγώ. Ο καλύτερος φίλος του Ζοφρουά είμαι εγώ!

―Ας γελάσω! είπε ο Ρούφους. Ο Ζοφρουά ξέρει πολύ καλά πως ένας είναι ο φίλος του στο σχολείο, δηλαδή εγώ!

―Εσύ; φώναξε ο Εντ. Μα εσένα δε σε χωνεύει καθόλου ο Ζοφρουά! Όχι, ο καλύτερος φίλος του Ζοφρουά είμαι εγώ, γιατί καθόμαστε στο ίδιο θρανίο.

―Και λοιπόν; ρώτησε ο Ρούφους. Όταν μπαίνεις στο λεωφορείο, αυτός που κάθεται δίπλα σου είναι ο καλύτερός σου φίλος;

―Θέλεις να φας καμία μπουνιά; ρώτησε ο Εντ. Να δούμε τότε ποιος είναι ο καλύτερος φίλος του Ζοφρουά.

―Πλάκα έχετε όλοι σας, είπε ο Ζοφρουά. Αν αγοράσω τέσσερα διπλά χωνάκια, θα τα φάω και τα τέσσερα μόνος μου. Δεν έχω κανένα λόγο να τα μοιραστώ με εσάς τους βλάκες. Αν θέλετε να φάτε χωνάκια, πείτε στον μπαμπά σας να σας δώσει λεφτά!
Τότε ο Εντ έδωσε μια μπουνιά στη μύτη του Ζοφρουά κι αυτό δεν άρεσε καθόλου στο Ζοφρουά. Άρχισαν να παλεύουν, κι ήμασταν όλοι με το μέρος του Εντ κι όχι με το μέρος αυτού του παλιοεγωιστή, του Ζοφρουά, που κανείς δεν τον χωνεύει και καλά να πάθει! Και μετά, έφτασε τρέχοντας ο Σουπιάς.

―Τι γίνεται εδώ; ρώτησε ο Σουπιάς.

―Αυτοί φταίνε! φώναξε ο Ζοφρουά. Θέλουν να φάνε τα παγωτά μου!

―Ψέματα! έκανε ο Εντ. Αυτός ο παλιοεγωιστής έχει τέσσερα διπλά χωνάκια και δε θέλει να δώσει ούτε ένα στους καλύτερούς του φίλους!

―Τέσσερα διπλά χωνάκια; ρώτησε ο Σουπιάς κοιτάζοντας μια τα κάγκελα και μια εμάς. Αγοράσατε τέσσερα χωνάκια; Και πού είναι τα παγωτά;

―Μα όχι, κύριε, δεν αγοράσαμε παγωτά, είπε ο Ιωακείμ, αφού ξέρετε πως απαγορεύεται.
Ο Σουπιάς σκούπισε δυο φορές με το χέρι του το πρόσωπό του και μετά, άρπαξε τον Εντ και το Ζοφρουά από το μπράτσο.

―Να μην ξανακούσω ούτε λέξη για παγωτά! Εσείς οι δυο, τιμωρία στον τοίχο!
Κι ο Σουπιάς έφυγε με τον Εντ και το Ζοφρουά, κι έξω ακουγόταν το ντιγκ ντιγκ. Τότε ο Αλσέστ, που είχε ακόμα το στόμα γεμάτο από την τελευταία του φέτα, έτρεξε προς τα κάγκελα και φώναξε:

―Γρήγορα! Ένα απλό χωνάκι, κρέμα, φιστίκι, φράουλα!

―Μη φτύνεις έτσι, ακούσαμε τον παγωτατζή να του απαντάει, και διάλεξε μία μόνο γεύση. Δε βάζουμε πολλές γεύσεις στα απλά χωνάκια.
Ο Αλσέστ σκέφτηκε και μετά διάλεξε σοκολάτα, κι εμείς είχαμε μείνει όλοι εκεί και τον κοιτάζαμε. Ύστερα είδαμε το χέρι του παγωτατζή να περνάει πάνω από τα κάγκελα κρατώντας ένα χωνάκι σοκολάτα. Αλλά δεν το πήρε ο Αλσέστ, γιατί το άρπαξε ο Σουπιάς.

―Χα! φώναξε ο Σουπιάς, ευχαριστημένος. Σας έπιασα! Νομίζατε πως δε θα σας έβλεπα από εκεί κάτω, ε; Είσαστε πολύ μικροί για να με κοροϊδέψετε! Τιμωρία στον τοίχο, αμέσως!

―Ε! τα λεφτά μου! φώναξε ο παγωτατζής πίσω από τα κάγκελα.
Ο Σουπιάς έφυγε κρατώντας στο ένα χέρι το χωνάκι και στο άλλο τον Αλσέστ. Κι ακούσαμε το καμπανάκι, ντιγκ, ντιγκ, να χτυπάει ένα σωρό φορές. Και ύστερα από λίγο, είδαμε τον παγωτατζή να μπαίνει στην αυλή και να είναι πολύ θυμωμένος.

―Τι γυρεύετε εδώ πέρα; φώναξε ο Σουπιάς. Βγείτε αμέσως έξω από την αυλή, για να μη φωνάξω την αστυνομία!

―Την αστυνομία; φώναξε ο παγωτατζής. Εγώ θα φωνάξω την αστυνομία! Πληρώστε μου το παγωτό! Και γρήγορα! Πρέπει να προλάβω το δεύτερο διάλειμμα του άλλου σχολείου!
Και μετά, ήρθε ο διευθυντής.

―Τι είναι όλη αυτή η φασαρία; ρώτησε ο διευθυντής.

―Ο επιστάτης σας! φώναξε ο παγωτατζής. Απαγορεύει στα κακόμοιρα τα παιδάκια να τρώνε παγωτά, ο ίδιος όμως αγοράζει παγωτό και μετά δε θέλει να το πληρώσει!

―Εγώ αγοράζω παγωτό; ρώτησε ο Σουπιάς.

―Κοιτάξτε θράσος! Βαστάει ακόμα στο χέρι του το χωνάκι, είναι πασαλειμμένος με σοκολάτα ως τον αγκώνα και λέει πως δεν αγοράζει παγωτό! φώναξε ο παγωτατζής. Ποπό θράσος!

―Κύριε Ντιμπόν, πληρώστε αυτόν τον κύριο, είπε ο διευθυντής.

―Μα… μα… είπε ο Σουπιάς.

―Πληρώστε αυτόν τον κύριο, είπε πάλι ο διευθυντής. Δεν προλαβαίνω τώρα να σας μιλήσω, όμως ελάτε να με βρείτε μετά, στο γραφείο μου. Θα πούμε δυο λογάκια για το θέμα.
Κι ο διευθυντής έφυγε.
Το πιο φοβερό είναι πως τελικά κανείς δεν έφαγε το παγωτό. Ο Σουπιάς πέταξε κάτω το χωνάκι και το πάτησε πολλές φορές και με τα δυο του πόδια.
Αλήθεια σας λέω, δεν έχω ξαναδεί ποτέ κανέναν να σιχαίνεται τόσο πολύ τα παγωτά όσο ο Σουπιάς.