Στην εξοχή το πράγμα έχει άλλη γλύκα

Στο βιβλίο «Στην εξοχή το πράγμα έχει άλλη γλύκα» δεν θα έλεγες ότι συμβαίνει τίποτε συγκλονιστικά καινούργιο. Ο νεαρός δημοσιογράφος και επίδοξος συγγραφέας Σερενέλλο (κάτι μάς λέει ότι πρόκειται για τον ίδιο τον Καμπανίλε στα τριάντα του χρόνια – γεννημένος το 1899, γράφει αυτό το βιβλίο στα 1931) πηγαίνει στο εξοχικό του θείου του για διακοπές. Κι εκεί ερωτεύεται τη Φραγκίσκη, τη «δεσποινίδα με το μισότρελο σκυλάκι». Ένας νεανικός, πλατωνικός, καλοκαιρινός έρωτας, που λειτουργεί απλώς σαν αφορμή για να αποτυπωθεί με χιούμορ το τοπίο της επαρχίας, των περίεργων ανθρώπων της και των ακόμα πιο περίεργων συμπεριφορών τους. Ο Καμπανίλε διακόπτει τη ροή της αφήγησης για να παρεμβάλει δικές του ιστορίες, για να επανέλθει μετά στο κύριο θέμα του, και να το αφήσει και πάλι μετέωρο προς χάριν άλλων παρεκβάσεων, ώσπου να έρθει το θλιμμένο τέλος των διακοπών, άρα και του έρωτα. Κλεμμένα φιλιά, ηλιοβασιλέματα, πυροτεχνήματα, σουρεαλιστικές πινελιές, και μια γλυκιά μελαγχολία στο τέλος, σαν το αεράκι του καλοκαιριού που τελειώνει.
Το μεγάλο προσόν αυτού του βιβλίου είναι η απίστευτη γενναιοδωρία του συγγραφέα. Τίποτα δεν στέκει εμπόδιο στη φαντασία του. Οι συγκινήσεις των ερωτικών ραντεβού συνοδεύονται από παρωδίες ερωτικών επιστολών και λογοτεχνικών αναφορών, προσχέδια μυθιστορημάτων ή αυτοβιογραφιών, συμβουλές προς επίδοξους συγγραφείς, πορτρέτα ανθρώπων (αλλά και ζώων: σκύλοι και γάτες πρωταγωνιστών εν αγνοία τους), σχόλια περί των ανθρωπίνων, και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. Ο Καμπανίλε εκτοξεύει αφειδώς τα ευρήματά του, τα ακαταμάχητα λογοπαίγνιά του, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα ή αποκαλύπτοντας τον γοητευτικό της παραλογισμό, με μια χάρη και μια νεανική αύρα που καθιστούν αυτό το μυθιστόρημα ένα ευφρόσυνο ανάγνωσμα για τις διακοπές, τις κάθε είδους διακοπές, και μας αφήνουν μια αίσθηση γλυκύτητας.
Άλλωστε, ο τίτλος τα λέει όλα: «Στην εξοχή το πράγμα έχει άλλη γλύκα»!

Tο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Η πλοκή είναι ευέλικτη και στοιχειώδης: ο νεαρός Σερενέλλο πηγαίνει για τις καλοκαιρινές του διακοπές στην εξοχή, στο σπίτι των θείων, κι εδώ ερωτεύεται μια κοπέλα. Οι πρώτες ντροπαλές επαφές, οι πρώτες χαρές, τα πρώτα φιλιά, ένα μικρό δράμα, ο θρίαμβος και, αμέσως μετά, το τέλος των διακοπών και οι αποχαιρετισμοί. Τριγύρω, ένας μικρός επαρχιώτικος κόσμος, αστεία πρόσωπα, μορφές στα όρια της γελοιογραφίας, που ο Καμπανίλε τα αντλεί από την αληθινή ζωή και, με απαλό χέρι, σχεδιάζει τα γλαφυρά χαρακτηριστικά τους. Αυτή η άνετη πλοκή γίνεται ένα ακαταμάχητο κωμικό μυθιστόρημα, γιατί ο χιουμορίστας δεν έχει ανάγκη από μεγάλη ιστορία παρά από μεγάλες ατάκες. Κι ο Καμπανίλε πολυβολεί αφειδώλευτα τις ατάκες του, με τη χειρονομία ενός μαικήνα του χιούμορ.