Αηδία. Ο Τόμας Μπέρνχαρντ στο Σαν Σαλβαδόρ

Μετά από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια ο Εντγκάρδο Βέγκα αναγκάζεται να επιστρέψει στην πατρίδα του, το Ελ Σαλβαδόρ, ώστε να παραστεί στην κηδεία τής μητέρας του. Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας αναγκαστικής επιστροφής, μετά από τόσον καιρό, σε μια πατρίδα, την οποία έχει μισήσει όσο τίποτε άλλο στη ζωή του; Μα φυσικά ένας Αφανισμός, μία Κατάρρευση, πανομοιότυπη με αυτήν που βιώνει ο Φραντς-Γιόζεφ Μουράου στον Αφανισμό τού Τόμας Μπέρνχαρντ, του συγγραφέα τον οποίο αναπαράγει πιστά ο Οράσιο Καστεγιάνος Μόγια στην Αηδία.
Διότι μία τέτοια επιστροφή ξυπνάει στον Βέγκα επώδυνες μνήμες ενός παρελθόντος που πίστευε πως το είχε ξεχάσει άπαξ διά παντός. Μνήμες από μια χώρα που είναι καταδικασμένη να ζει για πάντα μέσα στη βία, στον τρόμο και στο αίμα. Το Ελ Σαλβαδόρ. Η επαφή του ξανά με αυτήν τη χώρα θα τον οδηγήσει σε έναν νέο Ερεθισμό, εμμονικό, σχεδόν ψυχωσικό και απολύτως μπερνχαρντικό. Ταυτόχρονα βέβαια, η επίσκεψή του αυτή θα είναι και μια ευκαιρία για μια εσωτερική Διόρθωση, για ένα τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών τού Βέγκα (γνωστού και ως Μόγια ή Μπέρνχαρντ), με το παρελθόν του, με τις αντιτιθέμενες ταυτότητες που παλεύουν μέσα του και κυρίως με αυτό που ακόμη, στα χαρτιά, θεωρείται η χώρα του. Σε λίγες μόλις μέρες, όταν επιτέλους θα έχει εγκαταλείψει οριστικά αυτήν την αποκρουστική χώρα, το Ελ Σαλβαδόρ τής βίας, του αίματος, της βρομιάς, της ασχήμιας, της φτώχειας, της αμορφωσιάς, της επιπολαιότητας, του δογματισμού, του μικροαστισμού, θα πρέπει να έχει εκριζωθεί από μέσα του μια για πάντα.
Η Αηδία είναι ένας απολαυστικός μονόλογος μπερνχαρντικού τύπου, μια στιλιστική άσκηση, μια φάρσα που διαβάζεται απνευστί. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι και μία επαναστατική έκρηξη μίας καταπιεσμένης ατομικότητας, που έχει αηδιάσει από τη βία και τη διαφθορά τις οποίες παράγουν συστηματικά οι κάθε λογής φαντασιακές κοινότητες –εθνικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές ή άλλες– ειδικά στην Κεντρική Αμερική και στο Ελ Σαλβαδόρ.