Ο προσκυνητής του Βυζαντίου

Ο Ράμι Σαάρι ζει σε μια ρευστή εποχή. Στοχαστής; Φιλόσοφος; Ποιητής; Μοναχικός περιπλανώμενος; Πολίτης; Όλα τα παραπάνω; Στο ζενίθ της κοινωνικοπολιτικής αστάθειας, της μεταβολής και του σταθερά αβέβαιου ψάχνει να ορίσει τη δική του διαδρομή. Σε μια εποχή που όλα είναι δυνατά, καλείται να επιλέξει τι είναι και έτσι αναζητώντας το ποιητικό «είναι» καταλήγει να γνωρίζει άριστα το ποιητικό "δεν είναι":
δεν είναι ένας λυρικός στο απόγειο του καπιταλισμού,
δεν είναι συμβολιστής
ούτε μετασυμβολιστής,
δεν είναι υπερρεαλιστής·
σίγουρα ο Σαάρι δεν είναι στρατευμένος
γιατί δεν αναγνωρίζει "πλευρές" για να ταχθεί.
Η ποίησή του δανείζεται δια-κειμενικά κείμενα απ' τους προκατόχους του, ξεκινώντας από τα θρησκευτικά κείμενα, ωστόσο δεν αναγνωρίζει κάποιον ως ιδανικό εμπνευστή γιατί η μετανεωτερικότητα εγκαταλείπει το υποκείμενο στην αυτονομία του και η διαχείριση της ευθύνης αυτής αποτελεί και την αιτία της μοναξιάς του. Μιας μοναξιάς κοινής αλλά όχι κοινοποιημένης στην οποία οι λέξεις και η σειρά τους έχουν βρει τη θέση τους. Βέβαια, αυτό θα μας το αποκαλύψει ο Ράμι Σαάρι στη Μεταμοναχική Εποχή.