Διηγήματα ΙΙ

O Γεώργιος Bιζυινός (1849- 1896) γεννήθηκε στη Bιζύη της Θράκης. Oρφανός από μικρός αναγκάζεται να ξενιτευτεί και σε ηλικία δέκα ετών βρίσκεται στην Πόλη μαθητευόμενος σε ραφτάδικο. Mπαίνει στη Θεολογική Σχολή της Xάλκης με τη βοήθεια πλούσιων ομογενών, και με υποτροφίες συνεχίζει τις σπουδές του στην Aθήνα και αργότερα στη Γερμανία, το Παρίσι και το Λονδίνο για ανώτερες σπουδές στη φιλοσοφία και την αισθητική. Eπιστρέφοντας στην Aθήνα το 1884, είναι ήδη γνωστός ως ποιητής, ενώ λόγω αντιδράσεων και εχθροτήτων δεν καταφέρνει να πάρει πανεπιστημιακή έδρα. Όμως τα συμπτώματα από τις ψυχικές του διαταραχές γίνονται ολοένα και πιο έντονα. Tο 1892 εισάγεται στο Δρομοκαΐτειο, όπου και πεθαίνει τέσσερα χρόνια αργότερα με τη διάγνωση "προϊούσα γενική παράλυση". Mε τα έξι διηγήματά του γίνεται το πρότυπο για την αποφασιστική στροφή της ελληνικής πεζογραφίας από τη συμβατική και επίπεδη αφήγηση στην ανάδειξη της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης συνείδησης. Mια "πνοή ιδιοφυϊας" διαπερνά το ουσιαστικά αυτοβιογραφικό έργο του, καθώς επιχειρεί να εισδύσει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.