Ο Βιβλίσκος, το Μηδέν και η Ταβανίς

Στην ανάγνωση της νέας ποιητικής του συλλογής, που έχει τα χαρακτηριστικά της σύνθεσης, οι δάσκαλοι Πάουντ και Ελιοτ δεν απουσιάζουν. Είναι παρόντες, όχι όμως με τη θέρμη του φανατικού των πρώτων αναγνώσεων αλλά με το φίλτρο ενός που έπαθε και έμαθε, κρατώντας από τα ινδάλματα της νεότητός του το μέγιστον μάθημα αρετής, την αποφυγή της μίμησης. Οπου η φωνή του χάνεται από ανέκφραστο, σ' εκείνο το σημείο εισέρχονται οι τεθνεώτες ποιητές, δεικνύοντας όχι το δρόμο αλλά την αναθέρμανση του τόνου της έκφρασης. Το ποιητικό υποκείμενο ενδύεται την αμφίεση ενός Αναγνώστη που πίστεψε ότι ήταν βασιλιάς στο δωμάτιό του, ότι η κλίνη του ήταν στρωμένη με λευκά, καθαρά, σιδερωμένα σεντόνια και ότι θα παραμείνει εσαεί, όμως αυτή η φαντασιωμένη σκηνοθεσία υποχωρεί από το χρόνο που δεν φθείρει μόνον το σώμα αλλά και βαραίνει τη σκέψη με τα βαρίδια των τυπωμένων σελίδων. Τότε ακούγεται η άηχος επέλαση του κενού, δημιουργία αιτώντας και πώς να γεμίσει το σκεύος άνευ υλικού; Ο Αντώνης Ζέρβας ίσως θα προτιμούσε να σιωπήσει, κλείνοντας μετά γδούπου το μεγάλο βιβλίο της φανταστικής, ιδανικής βιβλιοθήκης του, της υπαρκτής και αυτής που ονειρεύεται, ήδη βλέποντας να περνούν από μπροστά του τα εξώφυλλα των νέων τίτλων της. Αντί σιωπής κυκλώνει το κενό και το μηδενίζει έως το σημείο της άνευ σκέψεως όρασης.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 06/02/2004